Anderen nemen alles voor waar aan, als het afkomstig is van iemand waarin ze geloven. Volgens mijn dagblad zorgt nepnieuws er zelfs voor dat 1 april zijn betekenis heeft verloren. Het is dus vanaf nu iedere dag  1 april.

Een ander verschijnsel dat zorgt voor verwarring is het framen van onderwerpen. Zaken worden bewust, stelselmatig zo neergezet en uitgebeeld dat er geen of amper ruimte meer is voor een ander geluid of inzicht. In de aanloop naar de verkiezingen was dat, in mijn beleving, het geval met het onderwerp flexarbeid. Politici en politieke partijen buitelden over elkaar met het ene na het andere statement: flexarbeid is te ver doorgeschoten in Nederland, onderbetaling en (dus) uitbuiting van flexwerkers is eerder regel dan uitzondering, de kosten van flexarbeid moeten kunstmatig hoger worden gemaakt ten gunste van vaste arbeid. Tegen deze eenzijdige opvattingen wil ik het volgende inbrengen. Seizoenarbeid is inherent verbonden met agrarische productie, al eeuwen lang en niet gebonden aan enige landsgrens. Die seizoenarbeid wordt in de Nederlandse land- en tuinbouw netjes beloond conform de geldende agrarische CAO. In ons land vindt een kunstmatige verhoging van de kosten van seizoenarbeid plaats, door een niet op de werkelijkheid gebaseerde verhouding van 1:5 voor vaste versus flexarbeid voor de ww-premie. Dit, plus overige arbeidgerelateerde lasten zorgt voor de met afstand hoogste kosten van seizoenarbeid in Europa. Het verschil met omringende landen als Duitsland en België is meer dan 40%! Dat verschil zit hem niet in de (netto)beloning van de seizoenarbeider, wel in de (bruto)lasten voor de werkgever. Voor wie dit niet gelooft: het is uitgezocht en opgeschreven door het gerenommeerde bureau Ecorys.

Ik hoop dat er snel een nieuwe en stabiele regering komt. Eentje die aan deze scheve concurrentieverstorende verhoudingen in de EU een einde maakt. Graag voor 1 april 2018, anders geloof ik er niet meer in.